Lo viatjador fatigat e la hemna berbèra
Bèth temps a, peus monts Atlas, on vivèn los berbèrs, qu'arribè un viatjador qui cercava on lotjà's.
Un paisan que'u convidè a lor, e com ei la costuma en aqueths país, que plumè duas poras e que sopè dab eth e la soa hemna.
Puish, que sortí tà anar cuélher drin de meu e que deishè lo viatjador repausà's.
Entertant, la soa hemna, dab lo hilh emborrassat sus l'esquia, que s'esdeburava tà har la cosina : be i avè pausa qui n'avèn pas minjat pora !
Lo hilh que's desvelhè e que's hiquè a plorar mes la mair, embroishida per las sentors qui pujavan de las cassòlas, ne l'entenè pas.
Lo mainat ne deishava pas de plorar.
Lo viatjador ne podè pas dromir per'mor d'aqueths plors, e que s'apressè de la cosina.
— Qu'ei çò qui a aqueth mainat ? Ne poish pas dromir.
A la hemna, ne l'agradèn pas briga aqueras paraulas : ne podè pas har çò qui volè a lor, lo son hilh ?
Qu'ei atau qui responó la hemna au viatjador qui volè dromir :
— Escotatz mossur : aqueth mainat que plora a tot còp qui passa un viatjador, e ne's para pas sonque quan lo pair e torna dab lo cotèth a la man :
que copa las aurelhas deu viatjador e que las balha au noste mainat tà que jògue.
Ja qu'estosse las, lo viatjador que's prenó la sarpa e que se n'anè en córrer de l'ostau deu cople berbèr.
Lavetz, la hemna qu'esconó la cassòla, e quan lo son òmi tornè, que'u digó :
— Lo viatjador que s'ei escapat dab las poras.
Lo joen berbèr, esmaliciat, que corró darrèr lo viatjador, en cridar :
— Ne't hàcias pas seguir las duas, dèisha-me'n ua!
Mes lo viatjador, qui ne's volè pas pèrder las aurelhas, que corrè mei anar mei viste.
E entertant que los dus òmis e hasèn au mei córrer, la joena berbèra que's mingè la cassolada dab lo son hilh.
Tèste : Koldo Izagirre
Trabucada : Institut Occitan (Pòle Lenga & Societat)
Votz : David Bordes
