Los pès perduts
En çò qui ei la Turquia uei lo dia, que i avè un lòc aperat Karatepe, qui existiva dejà au sègle ueitau abans la nosta èra.
En aqueth temps, los òmis de Karatepe qu'èran mau cauçats, per'mor que devèn marchar per las ralhèras e los sendèrs de montanha, e las lors espartenhas n'èran pas de bona qualitat.
Un dia, a Karatepe, qu'arribè un sabatèr.
Qu'èra plan beròi cauçat, e dens la soa veitura, qu'avè cuer deu bon.
Los òmis que hiquèn las lors espartenhas au huec e que'u demandèn de har cauçuras entà tots.
Pendent qui lo sabatèr aprestava lo son talhèr, los òmis que s'assedón en cerc a l'ompra entà minjar olivas.
Au bèth miei deu cerc, qu'èran apielats los pès cascants e descauç deus uns e deus autes.
— Ueratz, que'ns avem mesclat los pès ! — ce digó un òmi.
— Quau ei lo men pè dret ? — ce digó un aute.
— E lo men esquèr ? — ce digó un tresau.
Arrés ne sabèn on avèn los pès, qu'èran tots parièrs, cascants e descauç e qu'èran de mau destriar.
Lavetz, qu'aperèn lo sabatèr.
— Sabatèr, que cau que'ns ajudes : que ns'avem perdut los pès, que son tots mesclats.
Lo sabatèr que deishè lo cuer e los utís, e que's gahè lo barròt d'averanhèr qu'emplegava tà har córrer la mula.
— Ne sabem pas de qui ei cada pè.
Lo sabatèr que's hiquè a trucar los pès dab lo barròt d'averanhèr.
— Ai
— Ai ! Ai !
— Ai, ai, ai !
Cada còp qui trucava un pè, lo son proprietari que's lhevava hart de mau, e que sortiva en córrer.
E atau, tots los òmis de Karatepe que s'arrecaptèn los pès.
Tèste : Koldo Izagirre
Trabucada : Institut Occitan (Pòle Lenga & Societat)
Votz : David Bordes
