L'uelh, l'aurelha, la man e lo pè
L'uelh, l'aurelha, la man e lo pè que vivèn au Gabon, un petit país sus la còsta atlantica d'Africa. Un dia, qu'anèn tots quate peu bòsc.
L'aurelha qu'entenó un brut.
L'uelh que vedó ua bèstia.
Lo pè que la hasó còrrer.
La man que la gahè e que la tuè.
Mentre qui carrejavan la lor caça tau vilatge, l'aurelha que digó :
— Que soi jo qui èi entenut lo brut, la bèstia qu'ei mea.
L'uelh que digó :
— Que soi jo qui l'èi vista lo purmèr, qu'ei mea.
Lo pè que digó :
— Que soi jo qui l'èi corrut au darrèr, doncas, qu'ei mea.
La man que digó :
— Qu'ei mea, per'mor qui soi jo qui l'èi gahada e tuada.
Que batalèn, que batalèn, mes n'arribavan pas a's hicar d'acòrd.
Qu'arribèn tau vilatge e que convoquèn lo tribunau.
Lo tribunau quèra presidit peu mosquit.
Qu'escotè de com cau los arguments de l'uelh, de l'aurelha, de la man e deu pè.
Un còp qui los quate avón acabat de parlar, lo mosquit que digó :
— Aquera bèstia qu'ei de l'aurelha.
Quitament si l'uelh, lo pè e la man n'èran pas d'acòrd, que devón acceptar la senténcia.
A nueit caduda, lo mosquit que s'apressè de l'aurelha.
— Aquera bèstia qu'ei toa..
La man qu'ensajava de l'acaçar mes lo mosquit que tornava tostemps au ras de l'aurelha e que tornava díser :
— Aquera bèstia qu'ei toa..
Lo mosquit qu'atendè la soa recompensa.
E despuish, la man de l'òmi qu'ensaja d'acaçar lo mosquit de la soa aurelha.
Tèste : Koldo Izagirre
Trabucada : Institut Occitan (Pòle Lenga & Societat)
Votz : David Bordes
