• Arcuelh
• Contes

L'ors Joanicòt davant lo rei d'Ongria

L'ors Joanicòt qu'èra demorat solet au hons de la tuta per'mor los amics qu'avèn deishat la còrda e qu'èran partits dab las hilhas deu rei de cap tà las tèrras d'Ongria.

N'i èran pas arrés entà har pujar Joanicòt dens lo tistèth.

Lavetz, que's brembè de que n'èra pas solet. Que cerquè la hemna qui l'avè arcuelhut e que'u digó :

— Si ne'm hès pas sortir d'ací, que't vau bailinar l'arrea dab la mea cana.

Quan vedó la cana de cent quintaus dab laquau Joanicòt avè hèit càder las tretze pòrtas, la hemna que'u hasó sortir de la tuta.

Mes los amics qu'èran dejà davant lo rei d'Ongria.

— Qu'èm nosautes qui v'avem tirat las hilhas de la tuta.

Lo rei que'us hasó princes e qu'organizè ua grana hèsta.

Quan la hèsta comencè, un desconegut, gualhart e pelut, dab ua cana de cent quintaus, qu'arribè.

Que plantè la cana au bèth miei de la plaça e que comencè de jogar dab la pelòta qui l'avè balhat ua de las hilhas deu rei.

Lo rei qu'estó autanlèu assabentat peus guardians de çò qui's passava sus la plaça màger.

— Qu'ei l'ors Joanicòt ! — ce cridèn las hilhas deu rei.

En enténer aquò, los amics de Joanicòt, lo boscassèr e lo molièr, qu'estón esvarjats.

— Quin ac sabetz ? — ce'us demandè lo pair.

— Per'mor que'u coneishem

Lo rei qu'enviè sheis sordats tà l'anar cuélher.

— Ça-i dab nosautes, lo rei que't vòu véder!

— Si'm vòu véder, que vienga t'ací — ce responó Joanicòt.

— Si ne vòs pas viéner, que t'i haram anar per fòrça.

Mes Joanicòt que'us avisè un còp mei.

— Non ! Pas per fòrça !

Los sheis sordats que's getèn sus eth, mes Joanicòt que'n tuè cinc d'un còp de cana.

Lo sheisau que s'escapè en córrer.

— Magestat — ce digó lo sordat quan arribè davant lo rei — quan enviaretz dotze sordats, ne'u poderetz pas har viéner dinc ací.

— Pair, qu'ei eth l'ors Joanicòt!

En enténer aquò, los amics de Joanicòt, lo boscassèr e lo molièr, que conegón la paur.

Lo rei e las hilhas qu'anèn dinc a la plaça màger, on Joanicòt e jogava dab la pelòta.

Las hilhas que l'abraçèn.

Puish, Joanicòt qu'espiè las raubas de las duas sòrs.

— Qu'i hè hrèita un tròç de teishut ad aquestas raubas.

E qu'amuishè los tròç de teishut qui las sòrs l'avèn auherit dens la tuta.

E l'ors Joanicòt que demorè au palais dab las hilhas deu rei.

Lo rei, en véder que, fin finala, Joanicòt èra lo sauvaire de las soas hilhas, que hòrabandí d'Ongria lo boscassèr e lo molièr, los amics de Joanicòt.

Mes Joanicòt, que volè tostemps conéisher la paur e, au cap de quauquas annadas, que deishè la cort deu rei d'Ongria entà perseguir la soa caminada capvath deu monde.