Arriskupean

Fernando Morillo

haur eta gazte literatura

Ibaizabal, 2008

TXIMISTEZ INGURATUA

        Ez zegoen batere arimarik Donostiako kale blaituetan. Normala. Isuskok hasperen egin zuen. Zeharo zoratu al zen, edo zer? Zer demontre ari zen ekaitz basati eta gordin haren azpian, munduko asteazken arruntenean, eta goizeko ordu batean?

        Txima beltzak kopetan itsatsita, eta haserre keinua ezpain estutuetan. Alfer-alferrik zitzaion uholde hura saihesten ibiltzea, haize traidoreak nonahitik egiten baitzion eraso. Bera bakar-bakarrik zebilen la erreka bilakatutako kaleetan. Eguraldiak menpean hartua zeukan gaueko kantoi oro; dena itogin zerutiarra bihurtua zegoen. Noizean behin, zerua agintea nork zeukan aldarrikatzen ariko balitz bezala, tximista harroren batek txoko guztiak argitzen zituen, sutsu.

        —Kaka —filosofatu zuen gazteak, marmar sumindu batez.

        Gauak beste orro basati bat igorri zuen, trumoi eran. Isuskok zaurituriko lehoi baten antza hartu zion. Ez zitzaion gustatu. Mutikoa bere harrotasunaren azken zatikiraino zegoen melatuta, eta aurka zihoakion euriak, kamikaze gisa bere etsipenaren bila, gogaiturik zeukan. Oso gogaiturik. Hainbeste trumoi eta tximista!

        —Jode, akabatu egingo haut— xuxurlatu zuen, ur eta haize bolada batek aurpegian jo zuenean.

        Bost minutu gehiago. Bost minutu gehiago, eta Ibanen etxera iritsiko zen. Iban Izugarria: laguna; hackerra; egun, gau, bazkari edo afari normala zer ote zen ahaztuta zeukan jenio informatikoa. Ibanek berak sartu zion buruan —edo, zehatzagoa izateko, behartu egin zuen— bere etxera joan behar zuela. Nola edo hala. Eta gaueko ordu txiki eta ilunenetan.

        —Iban, zoratu egin al haiz? Goizeko ordu bata duk! —gogoratu zuen Isuskok bota ziola telefonoa hartu zuenean, ametsaren eta bihotzekoaren artean.

        —Etor hadi oraintxe bertan etxera —eskatu zion Ibanek.

        —Hire dorretxera?

        —Oraintxe bertan. Ez duk sinetsiko zer aurkitu dudan. Ikaragarria duk. Sekulakoa!

        —Jode, Iban, goizeko ordu bata dela! —ate hotsa—. E? A, bai, ama. Niretzat da. Ez, lasai, ez da ezer larria. Lagun bat... Dago... erotuta dago... Caracasen bizi da, han eguerdia da eta... pentsatzen du hemen ere hala dela. Bai, ama. Nunca mais. Oraintxe esango diot. Nunca mais. Bai, barkatu. Bihar arte —eten labur bat—. Aditu al duk, Iban? Aditu al duk? Kabensotz, neure ama zuan! A ze errieta egin didan!

        —Caracasen? —esan zion Ibanek, barrez—. Zergatik Caracasen?

        —Zer zekiat, ba, nik! Kabroi bat haiz. Badakik, ezta? Ezin al hintzen bihar arte egon? Barreak, berriro.

        —Benga, barka ezak. Baina hator oraintxe bertan.

        —Esadak telefonoz eta kitto.

        —Ez. Etorri egin behar duk. Misterioak gogoko omen dituk, ez? Ba misterio ederra topatu diat. Hiretzat. Etorriko al haiz behingoz?

        —Bai, uste diat joan egingo naizela. Baina hi hiltzeko.

        Hala ere jakin-minak jo zuen Isusko. Zer nahiko ote zuen lagunak, goizeko ordu horietan deitzeko?