L'ignoráncia de Confucio
Confucio qu'èra un filosòfe qui vivè en China deu temps de la dinastia Zhou, que hè chic o mic dus mila cinc cents ans.
Que disen qu'èra lo sapient mei conegut deu monde, e tots que l'arrespectavan.
Un dia, en anar cuélher aiga a la hont, que vedó un coble qui ne deishavan pas de batalar.
Confucio que s'estanguè entà'us espiar.
— Lo sorelh qu'ei mei pròche de nosautes quan se lhèva e mei luenh a mieidia — ce disè lo gojat.
— Non, ce disè la gojata — qu'ei mei luenh quan se lhèva e mei pròche a mieidia.
Lo gojat n'èra pas d'acòrd, e que digó :
— Quan se lhèva, qu'ei gran com ua arròda. E quan se coca, que sembla a ua assieta. Aquò, qu'ei per'mor que'u vedem mei gran quan ei pròche e mei petit quan ei luenh.
Mes la gojata qu'avè un aute argument:
— Quan se lhèva, qu'ei hred enqüèra, mes de cap a mieidia, que'ns escaloreish. Aquò que vòu díser que quan se lhèva, qu'ei luenh e a mieidia, qu'ei pròche.
Lo gojat que's carè, pensatiu. Pensatiu com l'òmi qui'us escotava.
Lo gojat que hiquè un còp de cobde a la gojata. Era tanben que s'apercebó qu'un vielhòt que'us escotava. E que reconegón lo sapient.
— Diga, gran Confucio — ce'u demandè lo mainat — qui ei qui a rason ?
E Confucio que reconegó que ne sabè pas qui avè rason ; en efèit, lo sorelh que sembla estar mei pròche quan se lhèva per'mor qu'ei mei gran e mei pròche a mieidia per'mor qu'ei mei caut.
Lavetz, la gojata, esmaliciada, que'u digó:
— E qu'ès tu lo mei sapient de China ?
Tèste : Koldo Izagirre
Trabucada : Institut Occitan (Pòle Lenga & Societat)
Votz : David Bordes
