«Aspaldidanik ez gintuen, euskararen hitz uhin basatiak gisa horretan ito. Haraintzinetik, ez zen norbait, hitzak beren ugaritasun krudelean erabiltzen ausartu. Xabier Aldai, azpeitiar *gazteak* inarrosaldi on bat ematen dio Euskal Herriko poesigintzaren *zeru urdina* mila *balaz* zilatuz.»
Itxaro Borda. Argia, 1993-11-21
«Aurpegi desberdinen dantza zoroa da Alaitz Olaizolaren antzerki lan hau. Maskaren dantza esatera nindoan klasikoen antzezlanak gogoan, baina, egia esan, aurpegiak eta aurpegikerak izango dira obra honen funtsa, egunen batean antzezten bada. Eszenatokiak, arropak, argiak, bigarren mailako arazoa dira hemen, laburra eta luxu handirik gabekoa izan arren sano aberatsa delako. Aberastasuna elkarrizketetan eta mugimenduetan daukala ematen du. Irakurtzeko moduko liburua izanagatik antzeztuta ikusteko irrika sortzen du, benetan.»
Igor Estankona. Deia, 2002-10-29
«Luzeak dira poemak, poemarik perfektoena isiltasuna dela aldarrikatzen dutenen aurka, eta luzeak dira bertsolerroak ere, aurkitu nahi den lurraren mugen finkatze eta hausturaren irudiko, eta landua baina ez nekagarria gertatzen da hiztegia. Horrela, memoriaren harilkotik eginiko esplorazio edo azterketa etengabea, errea bezala definituko nuke lan hau (esanguratsua ildo honetan *Koordenadak* deritzon lehen poema), egileak poesiarekiko agertzen duen konpromezua (maitasunaren sinbolopean eta gutasunaren erabileran gauzatua besteak beste) berrestea helburu duelarik.»
Xabier Aldai. Euskaldunon Egunkaria, 1995-11-11