Peleja enter Sorelh e Lua
Los dias deu purmèr Pairbon, Lua e Sorelh que demoravan sus Tèrra, per las planas granas on vivè lo gran pòble sioux.
Com hèra de monde qui viven sus Tèrra, un dia, que començèn a parlar e que fenín per pelejà's.
Lua que digó :
— Jo, qu'amassi lo Pòble, mes tu que l'esbarrisclas. Quan arribas, daubuns que van pescar, d'autes caçar, lo pòble ne viu pas amassat.
— Mes atau, lo pòble que vad gran, que va on ne coneish pas, qu'ei per'mor d'aquò que'us esbarriscli — ce'u responó Sorelh.
Mes Lua n'èra pas d'aqueth avís.
— Tu tanben que t' aluenhas, que te'n vas e que'us dèishas dens l'escur. E dens l'escur, ne pòden pas pescar ni caçar.
Lavetz, Sorelh que's virè de cap au Pòble :
« Que velharèi sus vosautes deu som estant. Que gavidarèi los vòstes tribalhs ».
Lavetz, Lua que digó :
« Jo tanben que me n'anarèi tà capsús, tà v'esclairar. Que v'amassarèi, la nueit. Que dromiratz tranquilles.
Que caminaram l'un au darrèr de l'aute. Jo, que gavidarèi los vòstes pas ».
E Lua e Sorelh ne's pelegèn pas mei.
Tèste : Koldo Izagirre
Trabucada : Institut Occitan (Pòle Lenga & Societat)
Votz : David Bordes
