L'amic deus monards
En la grana e luenhèca China, dens ua vila aperada Sung, que i a avè un mainat a qui l'agradavan hèra los monards. Que s'aperava Shanken.
Shanken que'us balhava lo minjar tot dia.
E aus monards tanben, que'us agradava hèra Shanken.
A còps, ne's minjava pas lo ris entà'u balhar aus monards.
De tant que'us aimava, que'us vesiava, que'us espiava, que s'escadó a compréner lo lor lengatge.
E Shanken que podè parlar dab eths.
Que l'aperavan « Shanken, l'amic deus monards ».
E Shanken que n'èra hèra urós d'aqueth nom.
Mes, l'estiu qu'arribè, que i avó ua sequèra de las granas, las cuelhudas n'estón pas bonas e lo monde qu'èran ahamiats en la vila de Sung.
Los monards que pativan d'aquò tanben, e Shanken enqüèra mei.
Mei los dias e passavan, mei i avè hrèita de qué minjar.
Las resèrvas que s'acabavan chic a chic.
Un còp, que'us amiè sèt castanhas.
— Que'vs balharèi tres castanhas tau disnar e quate castanhas tau sopar.
E los monards que s'escridèn tots amassa :
— Non, non, non !
N'èran pas d'acòrd dab la proposicion.
— Qu'avetz rason, ce digó Shanken — Que'vs balharèi quate castanhas entà disnar e tres entà sopar.
En enténer aquò, tots los monards que truquèn de mans a Shanken, urós com tot.
E qu'ei atau que Shanken s'escadó a virar de la hami los monards pendent la grana sequèra.
Tèste : Koldo Izagirre
Trabucada : Institut Occitan (Pòle Lenga & Societat)
Votz : David Bordes
