L'ors Joanicòt que descobreish lo monde dab la cana
L'ors Joanicòt que volè conéisher la paur. Non deishava pas de har aus pelats dab los autes eslhèves, e arrés ne'u se podèn suportar.
« Que voi conéisher la paur ! » ce disè a la mair. « Que voi conéisher la paur ! » ce disè au regent.
Un dia, com s'èra apercebut que Joanicòt n'èra pas hèit entà aver libes enter las mans, lo regent que'u digó :
— Pren-te aquesta cana, Joanicòt. Que n'averàs besonh entà córrer capvath deu monde.
Qu'èra ua cana de las bonas, ua cana d'agreu.
Mes Joanicòt, que la se copè com si èra estat ua flinga.
— A jo, que'm cau ua cana de hèr.
E lo regent que demandè au haure de'u har ua cana de hèr.
Quan lo regent e l'auherí la cana de hèr, Joanicòt que la se copè com si èra estat ua flinga.
— Aquera cana tanpòc ne'm servirà pas entà córrer capvath deu monde !
En véder aquò, lo regent que'u digó.
— Ven-i tu en çò deu haure e demanda'u que't hàcia la cana de qui volhas, que la te pagarèi.
Joanicòt qu'anè tà la harga e que comencè d'amassar totas las brigalhas de hèr qui cobrivan lo sòu.
Que'n hasó ua pièla e que demandè au haure d'ac hóner.
Atau, Joanicòt qu'avó la cana de qui volè, ua cana de hèr qui pesava cent quintaus.
Que digó au revéder a la mair, au regent e au haure.
E los autes eslhèves, en vede'u partir, que cantavan :
— Lo ton pair qu'ei un ors ! Lo ton pair qu'ei un ors !
Joanicòt que's hasó tà dens lo bòsc. Aquiu, que vedó un boscassèr qui copava un hau.
— Qu'ei çò qui vas har d'aqueth arbo ?
La mair que m'a demandat de'u har drin de lenha — ce'u digó lo boscassèr.
Au darrèr còp de destrau, que's deishè càder l'arbo sus l'espatla e que'u se hasó seguir tà casa.
D'aqueth òmi, Joanicòt que n'estó estomagat.
E que's pensè :
« Que i a un sarròt de monde com jo capvath deu monde ! »
Un còp qui lo boscassèr avó pausat l'arbo en çò de la mair, Joanicòt e lo son navèth amic que partín t'anar córrer lo monde.
Tèste : Koldo Izagirre
Trabucada : Institut Occitan (Pòle Lenga & Societat)
Votz : David Bordes
